Siebrecht Vanhooren (°1974)
Het existentiële gedachtegoed is me nooit echt vreemd geweest. Ik herinner me hoe ik als kind heel vroeg werd aangegrepen door thema’s zoals existentiële eenzaamheid, lijden, het anders-zijn van de ander, zingeving, en transcendentie. Als sensitieve jongen kon ik deze thema’s niet zomaar naast me neerleggen. Daarnaast zorgde mijn moeder – een vertrouwensleerkracht avant la lettre – ervoor dat ik als kind reeds in contact kwam met de gekwetste mens. Het was thuis de normaalste zaak dat leerlingen met suïcidedreiging of met anorexia nervosa bij ons hun vakantie doorbrachten. Als puber kreeg deze zoektocht verder vorm in het samenbrengen van leeftijdsgenoten. We noemden het jongerenkring. We stonden samen stil bij de grote levensvragen en mijn intuïtie vertelde me toen dat onze gevoelens ons verder konden brengen dan enkel puur denken. De weg lag uitgerold en ik heb dit pad eigenlijk nooit verlaten.
Tijdens mijn psychologie-studies aan de Universiteit Gent maakte ik kennis met de cliëntgerichte psychotherapie, met focussen en met de existentiële psychologie. Na enkele jaren van algemene psychologische vakken was de eerste aanraking met deze therapiestroming meteen liefde op het eerste gezicht. Ik herkende de aandacht voor de grote existentiële thema’s, en hoe authentieke ontmoeting – zowel met onszelf als met een luisterende ander – ons kan helpen om nieuwe wegen te verkennen. Logischerwijs volgde ik een langdurige opleiding tot cliëntgerichte psychotherapeut aan de Faculteit voor Mens en Samenleving (nu Focus on Emotion vzw). Ik verdiepte me later verder in Focusing en in Existentiële Psychotherapie.
Deze combinatie van cliëntgericht, focusend werken en daarbij aandachtig zijn voor de existentiële thema’s en nuances van de cliënt kreeg verder vorm in mijn eigen psychotherapie-praktijk, en in mijn psychotherapie met slachtoffers, daders en gevangenen. Existentiële thema’s zijn bij slachtoffers en daders onontkoombaar. Ik werd vaak getroffen door hun zoektocht om het hopeloze en zinloze toch betekenis te kunnen geven. Het sloot tegelijkertijd aan op mijn eigen verdere zoektocht om onverwachte destructieve gebeurtenissen in mijn eigen leven zin te geven.
Deze ervaringen als psychotherapeut en persoon mondden tenslotte uit in een doctoraatsstudie aan de KU Leuven met als titel Loss of meaning, meaning-making processes, and posttraumatic growth among prisoners (met als promotor prof.dr. Mia Leijssen). Hieruit voortvloeiend – maar terzelfdertijd onvoorzien – werd ik professor klinische psychologie aan deze universiteit en mocht ik de vakken van prof.dr. Mia Leijssen die met emeritaat ging, overnemen. Momenteel doceer ik er cliëntgerichte, focusing-gerichte en existentiële psychotherapie, psychologische vaardigheden, en psychologische behandelingen aan bachelor-, master- en postgraduaatstudenten. Samen met deze studenten zet ik mijn zoektocht verder; samen verdiepen we ons in hoe existentiële thema’s en zingeving zich verder ontwikkelen in psychotherapie.
Voor meer info en publicaties met link zie: